Het ontwerp betreft een danstheater en metrostation in Barcelona. Met deze bijzondere combinatie van functies wordt beoogd om zowel het metrostation te verlevendigen als het theater exposure te geven in de publieke ruimte. Daarnaast sluit het project aan op de voortschrijdende verstedelijking die leidt tot een toename van de mobiliteit. De daarmee gepaard gaande ontwikkeling van nieuwe transportmiddelen levert op haar beurt een bijdrage aan de stedelijke dynamiek. De opgave bestaat eruit om niet alleen de mobiliteit te verbeteren, maar ook de mogelijkheden ervan te verrijken1. Mijn metrostation is één van de 14 nieuwe stations voor de nieuwe metrolijn Linia 9. Bij het ontwerp streef ik naar integratie van architectuur en infrastructuur. De metro kan als podium dienen voor het theater en kan tevens als stedelijke ontmoetingsplek fungeren. De locatie van het station, het Placa de Maragall, ligt in het district Sant Andreu. Hier vinden veel culturele activiteiten plaats, maar in verhouding tot andere districten zijn er nauwelijks theaters. Door het samengaan van het theater en de metro in één ontwerp, kan het metrostation profiteren van de ruimtelijke kwaliteiten de het theater kan bieden. Andersom zijn de dansers een soort 'levende reclame' die met hun expressieve bewegingen de reizigers kunnen verleiden om 's avonds de hele voorstelling te komen zien. De uitdaging daarbij is om de als 'elitair' bestempelde activiteit van de dans toegankelijker te maken voor een breder publiek.
De nagestreefde verweving krijgt gestalte door een uitgekiende ruimtelijke opzet van het complex. De functies van het theater de geen daglicht nodig hebben, zoals de twee zalen, zijn onder het maaiveld geplaatst. Reizigers hebben hier vanuit de metro direct toegang tot het theater. Door het bovengrondse volume boven het maaiveld op te tillen wordt de 'footprint' van het gebouw geminimaliseerd. Hierdoor wordt er publieke ruimte teruggegeven aan de stad. Het verdiepte plein onder het volume is een continuering van deze publieke ruimte, waarbij de toegang tot het restaurant en de metro in de pleinwanden zijn opgenomen. Door de unieke situering ten opzichte van haar context, kan het gebouw identiteit geven aan zowel het theater als de metro. Het zwevende volume van het theater markeert de entree. De kern van het theater wordt gevormd door het auditorium en de toneeltoren. Door deze toren door het maaiveld heen te steken vormt ze zowel de toegang tot het theater als het dragende element voor het opgetilde volume. De tweede huid van aluminium is ter plaatse van de dansstudio’s en workshopruimten opengedraaid, waardoor de dansers zichtbaar worden vanaf de straat en het plein. Hierdoor wordt een relatie gelegd tussen het programma van het theater en het stedelijk leven.
Door de stapeling van programma’s ontstaat een verticale foyer, een route die is ontworpen als een verticale ruimtelijke sequentie. Vanaf het verdiepte plein kom je het theater van bovenaf binnen, om vervolgens tussen de twee zalen af te dalen in 'de onderwereld'. Vanuit de metrohal is het theater ook ondergronds toegankelijk, waardoor je deze verticale ruimtelijke opeenvolging in omgekeerde richting beleeft. Vanuit de foyer kan je zowel de activiteit op het verdiepte plein zien, alsook de mensen van en naar de metro. Doordat de roltrappen van de metro door de foyer heen lopen, wordt je als bezoeker op verschillende momenten geconfronteerd met de metroreizigers. Andersom wordt de reis van de metrogebruiker verrijkt door de activiteiten in de foyer en de verschillende ruimtelijke belevingsmomenten die het theater hen biedt.

1 'Georges Amar, ta service et la mobilité â l'ère du virtuel, in: Cerisy, Les métiers de la ville, Éditions de l'Aube, 1999, p234; Harm Tilman, Snelwegarchitectuur, de Architect (oktober 1999), p34