Het ontwerp presenteert een antwoord op de problematiek rondom Daniel Libeskind’s masterplan voor Ground Zero. Het uitgangspunt van de afstudeeropdracht was het oorspronkelijke plan van Libeskind, gespiegeld aan een eigen analyse van de locatie om vervolgens zo tot een eigen en wellicht scherpere invulling van Ground Zero te komen.
De ontwerpstudie focust met name op de nieuw invulling van Libeskinds 'memorial site', het 25 meter diepe gat van Ground Zero. Op dit onderdeel van Libeskind's plan werd de meeste kritiek geuit. De New Yorkers eisten een betere ruimtebelevingswaarde op straatniveau en tevens dat de footprints van de 2 WTC torens gerespecteerd zouden worden. Daarnaast vond ik het ontwerp een ontkenning van de gebeurtenis 9/11.
Geografisch gezien is Ground Zero het hart van Lower Manhattan. Het voormalige WTC complex fungeerde echter altijd als een soort barrière tussen de omliggende districten. Terwijl Libeskind hier nauwelijks verbetering in aanbrengt, probeer ik de samenhang tussen de verschillende gebieden tot stand te brengen en tegelijkertijd de essentie van de plek manifester te maken. Het concept van het plan bestaat uit een volume dat vrijgehouden is van de diepwanden van de verdwenen torens. Deze nieuwe ondergrondse massa wordt doorsneden door de straten die de omliggende districten met elkaar verbinden, de ondergrondse metrolijn en het gat ter plaatse van West street. De footprints van de vernietigde torens laat ik leeg, de voids, als littekens in het stedelijke weefsel. Er ontstaat zo een wirwar van ondergrondse ruimten die op strategische plekken geconfronteerd worden met het gewelddadige verleden. De ingreep is als 'onderhuidse spanning' voelbaar. Ook in constructief opzicht gaat het ontwerp de uitdaging van het ondergronds bouwen aan. De glazen lichtarmaturen voorkomen dat de diepwanden bezwijken aan de krachten van de aarde en het grondwater. Gelamineerde hardglazen buizen dragen de enorme horizontale krachten over op het nieuwe volume. Met een druksterkte van 10.000 N/mm2 zijn ze 40 keer sterker dan staal en wel 400 keer sterker dan beton. Door de buizen te voorzien van verlichting zijn constructie en functie complementair aan elkaar.
Het straatleven van Fulton street, de belangrijkste voetgangersverbinding tussen beide oevers van Manhattan, wordt gekoppeld aan het 'ondergrondse' programma. De straat, met veel winkels, restaurants, lunchrooms en straatmuzikanten, gaat ongemerkt over in de nieuwe ondergrondse wereld. Het theater speelt een belangrijke rol in de koppeling van beide sferen. Het fungeert als een 'muziekdoos', de muziek van de repeterende muzikanten zal dit gebied dezelfde vibrante potentie geven als Fulton street. Het bij daglicht besloten monoliete karakter van het theater verraadt niet direct haar programma. Open te schuiven gevelfragmenten laten een glimp zien van de binnenwereld: de achterliggende repetitieruimten. In geopende stand vormen de repetitieruimten podia, de 'straat'muzikant spelt dan in de 'open lucht' waardoor de winkelende passant en de pendelende metro/treinpassant toeschouwer worden.